Grid Layout Templates

مجمع عمومی عادی بطور فوق العاده کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان به شماره ثبت ۳۶۸ و با عنایت به آگهی دعوت شماره۲۲۲۱۸۶/ک/۰۲ مورخ ۱۴۰۲/۰۴/۲۸روز چهارشنبه مورخ ۱۴۰۲/۰۵/۱۸ با حضور اکثریت اعضاء هیات امنا در محل قانونی کانون تشکیل گردید.
جلسه با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید و سرود ملی جمهوری اسلامی ایران و عرض خیر مقدم توسط سردار حاج احمد پیری رئیس محترم هیئت مدیره کانون استان به اعضای محترم هیئت امنا آغاز و سپس با انتخاب اعضای هیئت رئیسه جلسه رسمیت یافت و آقایان چنگیز خسروی به عنوان رئیس ، مهدی اشراقی به عنوان منشی و فرهاد شایگان به عنوان ناظر انتخاب شدند .در ادامه طبق دستور جلسه گزارش مبسوطی درخصوص عملکرد سال ۱۴۰۱توسط مدیر عامل کانون استان و گزارش صورت های مالی کانون ، پس از استماع بازرس قانونی ، مورد تصویب قرار گرفت .بر اساس رای و نظر اعضای محترم حاضر در مجمع آقایان احمد پیری ، عباس امندی مسکن و غلامرضا رمضانی به عنوان اعضای اصلی و آقای مهدی اشراقی بعنوان عضو علی البدل دوره ی هشتم هیات مدیره به مدت ۲ سال انتخاب شدند.و همچنین آقایان جلیل باقری بعنوان بازرس اصلی و فرهاد شایگان بعنوان بازرس علی البدل کانون استان برای سال مالی۱۴۰۲ انتخاب شدند.ضمناً در اولین جلسه هیئت مدیره کانون استان آقای نادر مقدم به مدت۲ سال بعنوان مدیرعامل کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان انتخاب گردید.

در سازماندهی نیروهای جهاد چه کار کردید؟

معمولا ۸۰ تا ۸۵ درصد ساختار نیروی انسانی گردان های مهندسی استان ها از نیروهای مردمی بودند و ۱۵ تا ۲۰ درصد بقیه را از نیروهای سازمانی جهاد استفاده می کردند. چون شورای مرکزی جهاد زنجان کاملا با ما هماهنگ بودند و حجت الاسلام شیخ محمود حسنی، مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه در جهاد، هم پدر جانباز و هم پدر رزمنده بودند، همه دست به دست هم دادند و با تفاهم کامل اعضای شورای مرکزی، کل نیروهای جهاد را در قالب یک گردان پشتیبانی – مهندسی سازمان دهی کردیم.
 چه کسانی در شورای مرکزی جهاد زنجان بودند؟

حاج آقا مهدیخانی و حاج آقا سیوانی بودند. یه مقطعی آقای حاج کرمی بودند، حاج آقا جلیل خانی و حاج آقا محمود حسنی هم بودند. در مقطعی مهندس ایرانی تبار هم آمدند. چهار نفر نیروهای شخصی و یک نفر روحانی به عنوان نماینده امام در جهاد، ساختار مناسبی را برای شورای مرکزی جهاد استان شکل داده بودند. با هماهنگی شورا، برای کل نیروهای جهاد استان و شهرستان های مربوطه، ماموریت چهل و پنج روزه تا یک ساله تعریف کردیم. یعنی اینکه فرمانده گردان چند ماه باید به منطقه برود؟ فرمانده دسته، اپراتورها و حتی روحانیون معزز چند ماه باید بروند؟
این جور تقسیم بندی شد، حکم هم زدند و برای هر کسی در قالب گردان مهندسی چند منظوره، وظایف و مسئولیت مشخص کردند؛ حتی سه نفر جانشین فرمانده گردان، شش هفت نفر فرمانده گروهان و سه نفر جانشین معاون عملیاتی تعیین کردند. این ساختار گردان در کل جهادهای کشور، بی نظیرترین ساختار سازمانی بود. وقتی می گوییم ۸۵ یا ۹۰ درصد نیروهای جهاد استان ما رزمنده بودند و حداقل یک بار، چهل و پنج روزه، سه ماهه یا شش ماهه به جبهه رفته اند، باور نمی کنند؛ یعنی تقریبا نظامی شدیم و امریه ها را رسما ابلاغ کردیم. این کار مزیت مهمی داشت؛ نیروهای ثابت اداری داشتیم که موظف به تمکین بودند. کسری نیروها را هم از نیروهای مردمی جبران می کردیم.

کمبود راننده های دستگاه های سنگین را چطور جبران می‌کردید؟

بعد از عملیات خیبر، نیاز به نیروهای مهندسی و اپراتور دستگاه های سنگین احساس شد. بدون وجود راننده ماهر دستگاه‌های لودر و بولدوزر یا تریلر، کار خاص و ویژه‌ای نمی‌توانستیم انجام دهیم . دیگر نیروهای تیم مهندسی مثل معمار ، قالب‌بند و آرماتور بند، در درجه اهمیت کمتری از اپراتورها قرار داشتند. آن‌ها نوک پیکان کارهای مهندسی بودند و در عملیات، نقش کلیدی به عهده داشتند. برای جبران کمبود اپراتور دستگاه های سنگین نیروهای جدید جذب کردیم و برای آموزش فرستادیم.

 چه برنامه‌ای برای آموزش این نیروهای مردمی داشتیم داشتید؟

آن‌ها را برای آموزش رسمی 45 روزه به لوشان اعزام می‌کردیم که قرارداد متمرکز کشوری در مرکز آموزش آنجا بسته شده بود. آن‌ها می‌رفتند و آموزش می‌دیدند . گواهینامه‌ی ‌ویژه‌ی اپراتوری دستگاه‌های مهندسی را می‌گرفتند و یک تعهد خدمت حداقل شش تا نه ماه هم می‌دادند. وقتی از آموزش برمی‌گشتند، سازماندهی شده و به مناطق جنگی اعزام می‌شدند . در آنجا هم اپراتوری لودر، بولدوزر و جرثقیل و دیگر دستگاه‌های مهندسی مورد نیاز در منطقه را انجام می‌دادند که بازخورد این کار به ‌شدت موفقیت ‌آمیز بود .در مقطعی، مسئولین استان به این نتیجه رسیدند که جایگاهی رسمی تحت عنوان ستاد پشتیبانی جنگ استان ، متشکل از دستگاه‌های درگیر با جنگ را تشکیل دهند. چون جهاد ،ستاد جذب کمک‌های مردمی داشت ، پای ثابت قضیه شد. سپاه ،ارتش ، نیروی انتظامی و هلال احمر هم درگیر کار بودند و در صورت نیاز، دستگاه‌های دیگر هم برای کمک می‌آمدند. از حاج جان‌نثار خواهش کردیم که بعد از چند سال دوری از خانواده ، وجود مشکلات زندگی و از بابت اینکه یک تنفسی هم باشد، به عقبه برگردند و عضو رسمی و نماینده عالی جهاد در ستاد پشتیبانی جنگ استان باشند.

 تشکیلات گردان به طور رسمی چگونه شکل گرفت؟

در عملیات خیبر، حاج جان نثار فرمانده گردان بود و بنده هم فرمانده محور بودم. عملیات که تمام شد، قرار شد طبق روال سال های گذشته برگردیم. در همین زمان بود که قرارگاه خاتم تصمیم گرفت مسئولیت رسمی مهندسی جنگ را به جهاد محول کند. چون مهندسی جهاد در خیبر خودش را نشان داده بود. گفتند که مهندسی جهاد باید پای ثابت تمام عملیات ها باشد، ولی با این روند معمول که تیمی از استانی به صورت مهمان بیاید و برود، نمی شود عملیات های بزرگ را اداره کرد.
با معاون عملیاتی قرارگاه حمزه سیدالشهداء، آقای حاج رضا علی آبادیان و سه چهار نفر از کسانی که عضو ثابت عملیات ها بودیم، یک جلسه سرپایی گذاشتیم و گفتیم که تکلیف ما را تعیین کنید.
چون ارتباط ما با هم خیلی صمیمی بود، گفتند که شما باید تکلیف خودتان را با جنگ مشخص کنید. این نمی شود که سه چهار ماه بیایید و یک عملیات انجام بدهید و بعد آن سراغ کارهای خودتان بروید. بعد هم برای عملیات بعدی یک تیم جدید بیاورید. ما تشکیلات ثابت می خواهیم تا به گردان ها شکل سازمانی رسمی بدهیم. فرمانده گردان، گروهان و دسته می خواهیم، معاون عملیات، مسئول مخابرات، پشتیبان لجستیک و اطلاعات و عملیات می خواهیم؛ یعنی یک گردان رسمی، مشابه ساختار سازمانی نیروهای نظامی می خواهیم شکل بدهیم. بالاخره شما هستید یا نیستید؟
ما هم گفتیم: اگر امام فرموده که جنگ بیست سال هم طول بکشد، ما هستیم، ما که دیگه بچه های امامیم، نباشیم چی کار کنیم؟ کمربندها را سفت می بندیم و اگر خدا توفیق دهد تا آخر جنگ می مانیم و تا هر کجا باشد می رویم. از همان جا، نطفه سازمان دهی گردان بسته شد و قرار شد ساختار یک گردان رسمی شکل بگیرد.
بنابراین، از اواخر سال ۱۳۶۳ ساختار سازمانی ما به صورت پیش مقدمه تشکیل گردان شکل گرفت. به طوری که وقتی به عملیات بدر رفتیم، به عنوان گردان مهندسی ۲۲ ذوالفقار زنجان رفتیم؛ یعنی عنوان دار و با تشکیلات کاملا کلاسیک رفتیم.
اردیبهشت سال ۱۳۶۴ که از عملیات بدر به زنجان آمدیم، حکم رسمی فرمانده گردان به نام بنده ابلاغ شد و حاج محمد حسین رحیمی، معاون عملیاتی، آقای چنگیز خسروی و آقای رسول بهرام زاده، فرماندهان گروهان و آقای ناصر رستملو هم رئیس ستاد گردان شدند. اما ما کاری کردیم که در کل کشور، تا آخر جنگ هیچ کدام از جهاد ها با نیروهای خودش این کار را نکرد.
بعد از آن به صورت یک گردان رسمی سازمان دهی شده کار را شروع کردیم. محور سقز را تحویل گرفتیم و یکپارچه و یک کاسه شدیم. هر عملیاتی که صورت می گرفت، تحت یک گردان سازمان دهی می شدیم و تا آخر جنگ هم، این ساختار تقویت شد و شکل خودش را پیدا کرد.
خدا هم توفیق داد. فکر کنم آن موقع دو نفر از دوستان مجرد بودند، حاج حسین تازه ازدواج کرده بود و من هم اون وقت ها، سه تا بچه داشتم. از اینجا به بعد، گفتیم که ماندنی شدیم. آمدیم و تسویه حساب قطعی کردیم و گفتیم که ما برمی گردیم به سقز و دیگر مقطعی نیست. از اینجا به بعد ماندگار شدیم. منتها منطقه سقز طوری بود که بعد از مهر یا آبان ماه تا بهار، فتیله کارها پایین کشیده می شد و فقط برف روبی، خدمات رسانی سوخت و امکانات اولیه به پایگاه ها می ماند.

مجمع عمومی عادی بطور فوق العاده کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان به شماره ثبت ۳۶۸ و با عنایت به آگهی دعوت شماره۲۲۲۱۸۶/ک/۰۲ مورخ ۱۴۰۲/۰۴/۲۸روز چهارشنبه مورخ ۱۴۰۲/۰۵/۱۸ با حضور اکثریت اعضاء هیات امنا در محل قانونی کانون تشکیل گردید.
جلسه با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید و سرود ملی جمهوری اسلامی ایران و عرض خیر مقدم توسط سردار حاج احمد پیری رئیس محترم هیئت مدیره کانون استان به اعضای محترم هیئت امنا آغاز و سپس با انتخاب اعضای هیئت رئیسه جلسه رسمیت یافت و آقایان چنگیز خسروی به عنوان رئیس ، مهدی اشراقی به عنوان منشی و فرهاد شایگان به عنوان ناظر انتخاب شدند .در ادامه طبق دستور جلسه گزارش مبسوطی درخصوص عملکرد سال ۱۴۰۱توسط مدیر عامل کانون استان و گزارش صورت های مالی کانون ، پس از استماع بازرس قانونی ، مورد تصویب قرار گرفت .بر اساس رای و نظر اعضای محترم حاضر در مجمع آقایان احمد پیری ، عباس امندی مسکن و غلامرضا رمضانی به عنوان اعضای اصلی و آقای مهدی اشراقی بعنوان عضو علی البدل دوره ی هشتم هیات مدیره به مدت ۲ سال انتخاب شدند.و همچنین آقایان جلیل باقری بعنوان بازرس اصلی و فرهاد شایگان بعنوان بازرس علی البدل کانون استان برای سال مالی۱۴۰۲ انتخاب شدند.ضمناً در اولین جلسه هیئت مدیره کانون استان آقای نادر مقدم به مدت۲ سال بعنوان مدیرعامل کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان انتخاب گردید.

در سازماندهی نیروهای جهاد چه کار کردید؟

معمولا ۸۰ تا ۸۵ درصد ساختار نیروی انسانی گردان های مهندسی استان ها از نیروهای مردمی بودند و ۱۵ تا ۲۰ درصد بقیه را از نیروهای سازمانی جهاد استفاده می کردند. چون شورای مرکزی جهاد زنجان کاملا با ما هماهنگ بودند و حجت الاسلام شیخ محمود حسنی، مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه در جهاد، هم پدر جانباز و هم پدر رزمنده بودند، همه دست به دست هم دادند و با تفاهم کامل اعضای شورای مرکزی، کل نیروهای جهاد را در قالب یک گردان پشتیبانی – مهندسی سازمان دهی کردیم.
 چه کسانی در شورای مرکزی جهاد زنجان بودند؟

حاج آقا مهدیخانی و حاج آقا سیوانی بودند. یه مقطعی آقای حاج کرمی بودند، حاج آقا جلیل خانی و حاج آقا محمود حسنی هم بودند. در مقطعی مهندس ایرانی تبار هم آمدند. چهار نفر نیروهای شخصی و یک نفر روحانی به عنوان نماینده امام در جهاد، ساختار مناسبی را برای شورای مرکزی جهاد استان شکل داده بودند. با هماهنگی شورا، برای کل نیروهای جهاد استان و شهرستان های مربوطه، ماموریت چهل و پنج روزه تا یک ساله تعریف کردیم. یعنی اینکه فرمانده گردان چند ماه باید به منطقه برود؟ فرمانده دسته، اپراتورها و حتی روحانیون معزز چند ماه باید بروند؟
این جور تقسیم بندی شد، حکم هم زدند و برای هر کسی در قالب گردان مهندسی چند منظوره، وظایف و مسئولیت مشخص کردند؛ حتی سه نفر جانشین فرمانده گردان، شش هفت نفر فرمانده گروهان و سه نفر جانشین معاون عملیاتی تعیین کردند. این ساختار گردان در کل جهادهای کشور، بی نظیرترین ساختار سازمانی بود. وقتی می گوییم ۸۵ یا ۹۰ درصد نیروهای جهاد استان ما رزمنده بودند و حداقل یک بار، چهل و پنج روزه، سه ماهه یا شش ماهه به جبهه رفته اند، باور نمی کنند؛ یعنی تقریبا نظامی شدیم و امریه ها را رسما ابلاغ کردیم. این کار مزیت مهمی داشت؛ نیروهای ثابت اداری داشتیم که موظف به تمکین بودند. کسری نیروها را هم از نیروهای مردمی جبران می کردیم.

کمبود راننده های دستگاه های سنگین را چطور جبران می‌کردید؟

بعد از عملیات خیبر، نیاز به نیروهای مهندسی و اپراتور دستگاه های سنگین احساس شد. بدون وجود راننده ماهر دستگاه‌های لودر و بولدوزر یا تریلر، کار خاص و ویژه‌ای نمی‌توانستیم انجام دهیم . دیگر نیروهای تیم مهندسی مثل معمار ، قالب‌بند و آرماتور بند، در درجه اهمیت کمتری از اپراتورها قرار داشتند. آن‌ها نوک پیکان کارهای مهندسی بودند و در عملیات، نقش کلیدی به عهده داشتند. برای جبران کمبود اپراتور دستگاه های سنگین نیروهای جدید جذب کردیم و برای آموزش فرستادیم.

 چه برنامه‌ای برای آموزش این نیروهای مردمی داشتیم داشتید؟

آن‌ها را برای آموزش رسمی 45 روزه به لوشان اعزام می‌کردیم که قرارداد متمرکز کشوری در مرکز آموزش آنجا بسته شده بود. آن‌ها می‌رفتند و آموزش می‌دیدند . گواهینامه‌ی ‌ویژه‌ی اپراتوری دستگاه‌های مهندسی را می‌گرفتند و یک تعهد خدمت حداقل شش تا نه ماه هم می‌دادند. وقتی از آموزش برمی‌گشتند، سازماندهی شده و به مناطق جنگی اعزام می‌شدند . در آنجا هم اپراتوری لودر، بولدوزر و جرثقیل و دیگر دستگاه‌های مهندسی مورد نیاز در منطقه را انجام می‌دادند که بازخورد این کار به ‌شدت موفقیت ‌آمیز بود .در مقطعی، مسئولین استان به این نتیجه رسیدند که جایگاهی رسمی تحت عنوان ستاد پشتیبانی جنگ استان ، متشکل از دستگاه‌های درگیر با جنگ را تشکیل دهند. چون جهاد ،ستاد جذب کمک‌های مردمی داشت ، پای ثابت قضیه شد. سپاه ،ارتش ، نیروی انتظامی و هلال احمر هم درگیر کار بودند و در صورت نیاز، دستگاه‌های دیگر هم برای کمک می‌آمدند. از حاج جان‌نثار خواهش کردیم که بعد از چند سال دوری از خانواده ، وجود مشکلات زندگی و از بابت اینکه یک تنفسی هم باشد، به عقبه برگردند و عضو رسمی و نماینده عالی جهاد در ستاد پشتیبانی جنگ استان باشند.

 تشکیلات گردان به طور رسمی چگونه شکل گرفت؟

در عملیات خیبر، حاج جان نثار فرمانده گردان بود و بنده هم فرمانده محور بودم. عملیات که تمام شد، قرار شد طبق روال سال های گذشته برگردیم. در همین زمان بود که قرارگاه خاتم تصمیم گرفت مسئولیت رسمی مهندسی جنگ را به جهاد محول کند. چون مهندسی جهاد در خیبر خودش را نشان داده بود. گفتند که مهندسی جهاد باید پای ثابت تمام عملیات ها باشد، ولی با این روند معمول که تیمی از استانی به صورت مهمان بیاید و برود، نمی شود عملیات های بزرگ را اداره کرد.
با معاون عملیاتی قرارگاه حمزه سیدالشهداء، آقای حاج رضا علی آبادیان و سه چهار نفر از کسانی که عضو ثابت عملیات ها بودیم، یک جلسه سرپایی گذاشتیم و گفتیم که تکلیف ما را تعیین کنید.
چون ارتباط ما با هم خیلی صمیمی بود، گفتند که شما باید تکلیف خودتان را با جنگ مشخص کنید. این نمی شود که سه چهار ماه بیایید و یک عملیات انجام بدهید و بعد آن سراغ کارهای خودتان بروید. بعد هم برای عملیات بعدی یک تیم جدید بیاورید. ما تشکیلات ثابت می خواهیم تا به گردان ها شکل سازمانی رسمی بدهیم. فرمانده گردان، گروهان و دسته می خواهیم، معاون عملیات، مسئول مخابرات، پشتیبان لجستیک و اطلاعات و عملیات می خواهیم؛ یعنی یک گردان رسمی، مشابه ساختار سازمانی نیروهای نظامی می خواهیم شکل بدهیم. بالاخره شما هستید یا نیستید؟
ما هم گفتیم: اگر امام فرموده که جنگ بیست سال هم طول بکشد، ما هستیم، ما که دیگه بچه های امامیم، نباشیم چی کار کنیم؟ کمربندها را سفت می بندیم و اگر خدا توفیق دهد تا آخر جنگ می مانیم و تا هر کجا باشد می رویم. از همان جا، نطفه سازمان دهی گردان بسته شد و قرار شد ساختار یک گردان رسمی شکل بگیرد.
بنابراین، از اواخر سال ۱۳۶۳ ساختار سازمانی ما به صورت پیش مقدمه تشکیل گردان شکل گرفت. به طوری که وقتی به عملیات بدر رفتیم، به عنوان گردان مهندسی ۲۲ ذوالفقار زنجان رفتیم؛ یعنی عنوان دار و با تشکیلات کاملا کلاسیک رفتیم.
اردیبهشت سال ۱۳۶۴ که از عملیات بدر به زنجان آمدیم، حکم رسمی فرمانده گردان به نام بنده ابلاغ شد و حاج محمد حسین رحیمی، معاون عملیاتی، آقای چنگیز خسروی و آقای رسول بهرام زاده، فرماندهان گروهان و آقای ناصر رستملو هم رئیس ستاد گردان شدند. اما ما کاری کردیم که در کل کشور، تا آخر جنگ هیچ کدام از جهاد ها با نیروهای خودش این کار را نکرد.
بعد از آن به صورت یک گردان رسمی سازمان دهی شده کار را شروع کردیم. محور سقز را تحویل گرفتیم و یکپارچه و یک کاسه شدیم. هر عملیاتی که صورت می گرفت، تحت یک گردان سازمان دهی می شدیم و تا آخر جنگ هم، این ساختار تقویت شد و شکل خودش را پیدا کرد.
خدا هم توفیق داد. فکر کنم آن موقع دو نفر از دوستان مجرد بودند، حاج حسین تازه ازدواج کرده بود و من هم اون وقت ها، سه تا بچه داشتم. از اینجا به بعد، گفتیم که ماندنی شدیم. آمدیم و تسویه حساب قطعی کردیم و گفتیم که ما برمی گردیم به سقز و دیگر مقطعی نیست. از اینجا به بعد ماندگار شدیم. منتها منطقه سقز طوری بود که بعد از مهر یا آبان ماه تا بهار، فتیله کارها پایین کشیده می شد و فقط برف روبی، خدمات رسانی سوخت و امکانات اولیه به پایگاه ها می ماند.

مجمع عمومی عادی بطور فوق العاده کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان به شماره ثبت ۳۶۸ و با عنایت به آگهی دعوت شماره۲۲۲۱۸۶/ک/۰۲ مورخ ۱۴۰۲/۰۴/۲۸روز چهارشنبه مورخ ۱۴۰۲/۰۵/۱۸ با حضور اکثریت اعضاء هیات امنا در محل قانونی کانون تشکیل گردید.
جلسه با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید و سرود ملی جمهوری اسلامی ایران و عرض خیر مقدم توسط سردار حاج احمد پیری رئیس محترم هیئت مدیره کانون استان به اعضای محترم هیئت امنا آغاز و سپس با انتخاب اعضای هیئت رئیسه جلسه رسمیت یافت و آقایان چنگیز خسروی به عنوان رئیس ، مهدی اشراقی به عنوان منشی و فرهاد شایگان به عنوان ناظر انتخاب شدند .در ادامه طبق دستور جلسه گزارش مبسوطی درخصوص عملکرد سال ۱۴۰۱توسط مدیر عامل کانون استان و گزارش صورت های مالی کانون ، پس از استماع بازرس قانونی ، مورد تصویب قرار گرفت .بر اساس رای و نظر اعضای محترم حاضر در مجمع آقایان احمد پیری ، عباس امندی مسکن و غلامرضا رمضانی به عنوان اعضای اصلی و آقای مهدی اشراقی بعنوان عضو علی البدل دوره ی هشتم هیات مدیره به مدت ۲ سال انتخاب شدند.و همچنین آقایان جلیل باقری بعنوان بازرس اصلی و فرهاد شایگان بعنوان بازرس علی البدل کانون استان برای سال مالی۱۴۰۲ انتخاب شدند.ضمناً در اولین جلسه هیئت مدیره کانون استان آقای نادر مقدم به مدت۲ سال بعنوان مدیرعامل کانون سنگرسازان بی سنگر استان زنجان انتخاب گردید.

در سازماندهی نیروهای جهاد چه کار کردید؟

معمولا ۸۰ تا ۸۵ درصد ساختار نیروی انسانی گردان های مهندسی استان ها از نیروهای مردمی بودند و ۱۵ تا ۲۰ درصد بقیه را از نیروهای سازمانی جهاد استفاده می کردند. چون شورای مرکزی جهاد زنجان کاملا با ما هماهنگ بودند و حجت الاسلام شیخ محمود حسنی، مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه در جهاد، هم پدر جانباز و هم پدر رزمنده بودند، همه دست به دست هم دادند و با تفاهم کامل اعضای شورای مرکزی، کل نیروهای جهاد را در قالب یک گردان پشتیبانی – مهندسی سازمان دهی کردیم.
 چه کسانی در شورای مرکزی جهاد زنجان بودند؟

حاج آقا مهدیخانی و حاج آقا سیوانی بودند. یه مقطعی آقای حاج کرمی بودند، حاج آقا جلیل خانی و حاج آقا محمود حسنی هم بودند. در مقطعی مهندس ایرانی تبار هم آمدند. چهار نفر نیروهای شخصی و یک نفر روحانی به عنوان نماینده امام در جهاد، ساختار مناسبی را برای شورای مرکزی جهاد استان شکل داده بودند. با هماهنگی شورا، برای کل نیروهای جهاد استان و شهرستان های مربوطه، ماموریت چهل و پنج روزه تا یک ساله تعریف کردیم. یعنی اینکه فرمانده گردان چند ماه باید به منطقه برود؟ فرمانده دسته، اپراتورها و حتی روحانیون معزز چند ماه باید بروند؟
این جور تقسیم بندی شد، حکم هم زدند و برای هر کسی در قالب گردان مهندسی چند منظوره، وظایف و مسئولیت مشخص کردند؛ حتی سه نفر جانشین فرمانده گردان، شش هفت نفر فرمانده گروهان و سه نفر جانشین معاون عملیاتی تعیین کردند. این ساختار گردان در کل جهادهای کشور، بی نظیرترین ساختار سازمانی بود. وقتی می گوییم ۸۵ یا ۹۰ درصد نیروهای جهاد استان ما رزمنده بودند و حداقل یک بار، چهل و پنج روزه، سه ماهه یا شش ماهه به جبهه رفته اند، باور نمی کنند؛ یعنی تقریبا نظامی شدیم و امریه ها را رسما ابلاغ کردیم. این کار مزیت مهمی داشت؛ نیروهای ثابت اداری داشتیم که موظف به تمکین بودند. کسری نیروها را هم از نیروهای مردمی جبران می کردیم.

کمبود راننده های دستگاه های سنگین را چطور جبران می‌کردید؟

بعد از عملیات خیبر، نیاز به نیروهای مهندسی و اپراتور دستگاه های سنگین احساس شد. بدون وجود راننده ماهر دستگاه‌های لودر و بولدوزر یا تریلر، کار خاص و ویژه‌ای نمی‌توانستیم انجام دهیم . دیگر نیروهای تیم مهندسی مثل معمار ، قالب‌بند و آرماتور بند، در درجه اهمیت کمتری از اپراتورها قرار داشتند. آن‌ها نوک پیکان کارهای مهندسی بودند و در عملیات، نقش کلیدی به عهده داشتند. برای جبران کمبود اپراتور دستگاه های سنگین نیروهای جدید جذب کردیم و برای آموزش فرستادیم.

 چه برنامه‌ای برای آموزش این نیروهای مردمی داشتیم داشتید؟

آن‌ها را برای آموزش رسمی 45 روزه به لوشان اعزام می‌کردیم که قرارداد متمرکز کشوری در مرکز آموزش آنجا بسته شده بود. آن‌ها می‌رفتند و آموزش می‌دیدند . گواهینامه‌ی ‌ویژه‌ی اپراتوری دستگاه‌های مهندسی را می‌گرفتند و یک تعهد خدمت حداقل شش تا نه ماه هم می‌دادند. وقتی از آموزش برمی‌گشتند، سازماندهی شده و به مناطق جنگی اعزام می‌شدند . در آنجا هم اپراتوری لودر، بولدوزر و جرثقیل و دیگر دستگاه‌های مهندسی مورد نیاز در منطقه را انجام می‌دادند که بازخورد این کار به ‌شدت موفقیت ‌آمیز بود .در مقطعی، مسئولین استان به این نتیجه رسیدند که جایگاهی رسمی تحت عنوان ستاد پشتیبانی جنگ استان ، متشکل از دستگاه‌های درگیر با جنگ را تشکیل دهند. چون جهاد ،ستاد جذب کمک‌های مردمی داشت ، پای ثابت قضیه شد. سپاه ،ارتش ، نیروی انتظامی و هلال احمر هم درگیر کار بودند و در صورت نیاز، دستگاه‌های دیگر هم برای کمک می‌آمدند. از حاج جان‌نثار خواهش کردیم که بعد از چند سال دوری از خانواده ، وجود مشکلات زندگی و از بابت اینکه یک تنفسی هم باشد، به عقبه برگردند و عضو رسمی و نماینده عالی جهاد در ستاد پشتیبانی جنگ استان باشند.

 تشکیلات گردان به طور رسمی چگونه شکل گرفت؟

در عملیات خیبر، حاج جان نثار فرمانده گردان بود و بنده هم فرمانده محور بودم. عملیات که تمام شد، قرار شد طبق روال سال های گذشته برگردیم. در همین زمان بود که قرارگاه خاتم تصمیم گرفت مسئولیت رسمی مهندسی جنگ را به جهاد محول کند. چون مهندسی جهاد در خیبر خودش را نشان داده بود. گفتند که مهندسی جهاد باید پای ثابت تمام عملیات ها باشد، ولی با این روند معمول که تیمی از استانی به صورت مهمان بیاید و برود، نمی شود عملیات های بزرگ را اداره کرد.
با معاون عملیاتی قرارگاه حمزه سیدالشهداء، آقای حاج رضا علی آبادیان و سه چهار نفر از کسانی که عضو ثابت عملیات ها بودیم، یک جلسه سرپایی گذاشتیم و گفتیم که تکلیف ما را تعیین کنید.
چون ارتباط ما با هم خیلی صمیمی بود، گفتند که شما باید تکلیف خودتان را با جنگ مشخص کنید. این نمی شود که سه چهار ماه بیایید و یک عملیات انجام بدهید و بعد آن سراغ کارهای خودتان بروید. بعد هم برای عملیات بعدی یک تیم جدید بیاورید. ما تشکیلات ثابت می خواهیم تا به گردان ها شکل سازمانی رسمی بدهیم. فرمانده گردان، گروهان و دسته می خواهیم، معاون عملیات، مسئول مخابرات، پشتیبان لجستیک و اطلاعات و عملیات می خواهیم؛ یعنی یک گردان رسمی، مشابه ساختار سازمانی نیروهای نظامی می خواهیم شکل بدهیم. بالاخره شما هستید یا نیستید؟
ما هم گفتیم: اگر امام فرموده که جنگ بیست سال هم طول بکشد، ما هستیم، ما که دیگه بچه های امامیم، نباشیم چی کار کنیم؟ کمربندها را سفت می بندیم و اگر خدا توفیق دهد تا آخر جنگ می مانیم و تا هر کجا باشد می رویم. از همان جا، نطفه سازمان دهی گردان بسته شد و قرار شد ساختار یک گردان رسمی شکل بگیرد.
بنابراین، از اواخر سال ۱۳۶۳ ساختار سازمانی ما به صورت پیش مقدمه تشکیل گردان شکل گرفت. به طوری که وقتی به عملیات بدر رفتیم، به عنوان گردان مهندسی ۲۲ ذوالفقار زنجان رفتیم؛ یعنی عنوان دار و با تشکیلات کاملا کلاسیک رفتیم.
اردیبهشت سال ۱۳۶۴ که از عملیات بدر به زنجان آمدیم، حکم رسمی فرمانده گردان به نام بنده ابلاغ شد و حاج محمد حسین رحیمی، معاون عملیاتی، آقای چنگیز خسروی و آقای رسول بهرام زاده، فرماندهان گروهان و آقای ناصر رستملو هم رئیس ستاد گردان شدند. اما ما کاری کردیم که در کل کشور، تا آخر جنگ هیچ کدام از جهاد ها با نیروهای خودش این کار را نکرد.
بعد از آن به صورت یک گردان رسمی سازمان دهی شده کار را شروع کردیم. محور سقز را تحویل گرفتیم و یکپارچه و یک کاسه شدیم. هر عملیاتی که صورت می گرفت، تحت یک گردان سازمان دهی می شدیم و تا آخر جنگ هم، این ساختار تقویت شد و شکل خودش را پیدا کرد.
خدا هم توفیق داد. فکر کنم آن موقع دو نفر از دوستان مجرد بودند، حاج حسین تازه ازدواج کرده بود و من هم اون وقت ها، سه تا بچه داشتم. از اینجا به بعد، گفتیم که ماندنی شدیم. آمدیم و تسویه حساب قطعی کردیم و گفتیم که ما برمی گردیم به سقز و دیگر مقطعی نیست. از اینجا به بعد ماندگار شدیم. منتها منطقه سقز طوری بود که بعد از مهر یا آبان ماه تا بهار، فتیله کارها پایین کشیده می شد و فقط برف روبی، خدمات رسانی سوخت و امکانات اولیه به پایگاه ها می ماند.